عشق بى‏ طمع

در عشق بى‏ طمع مى ‏شود خود را دوست داشت امّا از خود چيزى نخواست و مى‏ شود مردم را دوست داشت و از آن‏ها طلب‏کار نبود و مى ‏شود خدا را دوست داشت براى خود عشق، امّا اين که او چيزى عنايت مى‏ کند، بحثى ديگر است و بنده در کار مولاى خود اختيارى ندارد که به او فرمان دهد و امر و نهى کند. کسى که طمع در وجود اوست به هيچ وجه نمى ‏شود که عاشق شود. اين که مى ‏گويند حتى نمک غذاى خود را از من بخواهيد براى افراد عادى و ضعيف است که با پيشامد کاستى و ابتلايى، رفع آن را مى‏ خواهند نه براى عاشقانى که ريختن خويشتن خويش را بازى عشق يافته ‏اند. کسى که طمع از او برداشته مى ‏شود حتى سلام طمعى به اولياى خدا ندارد. چنين کسى اگر به زيارت حضرت امام عصر (عجل اللّه‏ تعالى فرجه الشريف) نايل گردد و حضرت بفرمايد از من چه مى‏ خواهى، وى مى‏ گويد: وجود نازنين شما را به عشق! او بى ‏هوسِ بى هوس است؛ براى همين است که چيزى نمى‏ تواند در مسير عشق اومانع شود و وى در عشق خود برش ندارد. چنين عشقى انقطاع ندارد و چنين عاشقى حتى اگر به جهنم برده شود فرياد: «إنّى أحبک» سر مى ‏دهد. اين هوس و شهوت است که برش دارد و خستگى مى‏آورد و گاه حتى سبب نفرت مى‏شود. کسى که مى‏خواهد حظّ ببرد و در پى خوشامدهاى نفسانى است و از ضرر مى‏ گريزد و حساب و کتاب و عقل پخته براى ملاحظه‏ کارى و احتياط دارد و در پى فنون و کسب فلوس است از هوس يا شهوت فراتر نمى‏ رود و علايق آن با باز و بسته شدن شير شهوت است که وصل و قهرهاى لحظه ‏اى و آنى مى ‏آورد. البته کسى که طمع ندارد ولىّ خداست و چون عشق بايد بدون طمع باشد؛ پس عشق حقيقى و خالص فقط در شأن اولياى خداست و بس. عشق تنها در واصلان به توحيد ذاتى و اهل ولايت است و غير آنان نمى ‏شود که جايى بى ‏وفايى نکنند و به طمعى، جدا نشوند.